Lighthouse

Een leven lang leren. Daar werd ik mij vorige week weer van bewust. Na een intense periode privé bleef ik doorgaan. Op automatische piloot doorgaan. De lat hoog leggen als een ware atleet. Mouwen opstropen en doorgaan. En vooral… doorgaan.

Alleen ging dit niet lang goed. Mijn lichaam gaf signalen dat er een grens was bereikt. Mijn pijn werd meer. (Dag)ritmes werden opgeschoven. De lol ging ervan af. Ik redde het niet meer. Ik liep vast. Het voelde zwaar.

Het was niet de eerste keer dat mij dit overkwam. In het eerste jaar na de geboorte van mijn kindje ben ik regelmatig tegen mijn eigen (glazen) plafond gelopen. Ik kreeg dagelijks niet af wat ik wilde doen. Einde van de dag had ik niet genoeg gespeeld met mijn kindje. Ik had niet gezond genoeg gegeten. Ik had niet mijn werkdoelen af gekregen. Ik voelde mij tekort schieten. Ik was niet lief voor mezelf.

Stop, right now

Een song uit de jaren negentig van de Spice Girls (dan weet je ook ongeveer mijn leeftijd haha ;)) kwam goed van pas. STOP. Right now. Thank you very much. Dat is het enige wat ik kan doen. Lief zijn voor mezelf. Even de pas op de plaats nemen. Een stapje terug doen en het iets rustiger aandoen. Ik kijk naar mijn agenda voor deze week en verplaats twee afspraken. Ik zeg nee tegen een verzoek en besluit 2 avonden vóór 22.00 uur (yep, avondmens hier hoewel dat ook een eigen overtuiging is..) in bed te gaan liggen met een boek. Het lucht direct op.

Ik heb gekozen. Voor mezelf en wat goed voor mij is. Niet op de automatische piloot, maar bewust keuzes gemaakt. Waar ík blij van word. Zodat ik kan opladen na een intense periode. En één week zal niet genoeg zijn. Zo goed ken ik mezelf inmiddels ook wel.

Het stilstaan bij wat ik nodig heb in plaats op de automatische piloot doorgaan is een begin. Het is het licht in de donkerte. En dat is er altijd. Als je het kan zien. Het leven voelt soms even zwaar aan. Het is tijdelijk, het is een fase. Dat weet ik nu.

De donkerte is er met een reden. In de donkerte voelen we een ongemak. We houden liever de warmte, het fijne vast. We houden ons vast aan bijvoorbeeld onze oude patronen, onze overtuigingen, reageren zoals we gewend zijn. Alleen… is dat wel goed voor ons? Worden we daar eigenlijk wel gelukkig van? De donkerte is allemaal maar een moment om stil gezet te worden, rond te kijken wat je ziet en vanuit daar het licht te vinden.

Daar werd ik mij bewust van vorige week. Best een goede week al zeg ik het zelf ;)!